Zajęcia służą podnoszeniu i nabywaniu umiejętności z zakresu:
1. Pracy z emocjami :
nazywania uczuć własnych
wyrażania uczuć
zrozumienia świata uczuć innych dzieci i dorosłych
2. Budowania empatii i współpracy
Jak się czuje:
dziecko, gdy nie uda mu się rysunek?
co wtedy można zrobić?
dziecko, któremu kolega (koleżanka) dokucza?
co można wtedy zrobić, a czego nie?
jak można mu pomóc?
Rozpoznawania uczuć na obrazku – proszę przygotować kartki a na nich „buźki” z
emocjami (gotowe „buźki” można bez problemu znaleźć w Internecie, można też poszukać w
gazetach zdjęcia osób, doświadaczających różnych uczuć) – zadaniem dziecka będzie
nazywanie tego, co widzi na obrazku – opisanie uczucia oraz tego, co na dane uczucie wskazuje (jaka mina, postawa itd.) Aby uatrakcyjnić zabawę można „buźki” lub wycinek z gazety nakleić na sztywny karton. Zadaniem dziecka będzie losowanie obrazka, a następnie
nazywanie emocji jaka się tam znajduje.
„Zabawa w twarze” – do tej zabawy można zaprosić całą rodzinę. Potrzebne będą duże
kartki, na których są narysowane kontury twarzy (bez oczu, nosa, ust). Każdy uczestnik
zabawy dostaje swój „zestaw” kartek (tyle kart, o ilu emocjach chcielibyście porozmawiać
danego dnia) i rysuje emocje wg poleceń jednego z rodziców: „pierwsza buzia jest wesoła”,
„druga buzia jest..” itd. Na koniec robimy wystawę waszych prac.
Rozpoznawanie emocji na podstawie scenek – rodzice, dzieci, dowolna liczba uczestników,
można wyznaczyć drużyny np. „drużyna dzieci” – zostają wyznaczeni do odegrania scenki
np. gniew, radość, smutek (poprzez pokazanie odpowiednich min, przyjęcie konkretnej
postawy ciała. Zadaniem pozostałych uczestników będzie odgadnąć jakie uczucia są
prezentowane.
Zabawa „Dokończ zdanie..” – rodzic czyta dziecku różne zdania, np. „Pewnego razu Piotruś
wszedł na wysoki murek i nie mógł zejść, poczuł nagle wielki…” (np. strach) dzieci kończą
zdanie nazywając uczucia jakich doświadczają bohaterowie. Ta zabawa wymaga
wcześniejszego przygotowania kilku historii.
„Zabawa w lustro”- ta zabawa może przybierać dwie formy. Do pierwszej z nich będzie
potrzebne lustro – najlepiej duże, w którym widać całą twarz i sylwetkę dziecka, do drugiej
rodzic lub rodzeństwo dziecka.
– przeglądanie się w lustrze i prezentowanie min przedstawiających różne uczucia
Rodzic podaje nazwę emocji, a zadaniem dziecka jest pokazać jak wygląda ktoś, kto się tak
czuje – jakie robi miny, jak wygląda jego ciało (np. co się dzieje z dłońmi, kiedy ktoś jest zły,
a co kiedy płacze)
– dzieci lub rodzic z dzieckiem dobierają się w parę i siadają naprzeciw siebie. Jedna osoba z pary jest lustrem – zadaniem tej osoby jest naśladowanie min, jakie pokazuje druga osoba. Po kilku minutach następuje zamiana ról w parze.
Miłej wspólnej zabawy.
Comments are closed.